Πορτες σφαλιστες...

Πολλές κι εδώ οι πόρτες οι σφαλιστές ..όπως και σε πολλά μέρη της πατρίδας μας που η αστυφιλία έφερε την παρακμή. Κτίρια επιβλητικά ,μεγάλα και μικρά.. μα όλα τους θεσπέσια ,υπομένουν τη φθορά του χρόνου , χωρίς καμιά παρέμβαση ούτε από τους οικείους μα ούτε κι από τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Κι αναρωτιέται κανείς πως μπορεί κάποιος να κερδίσει την ανθρώπινη αδιαφορία ; πως να παλέψεις ώστε να διατηρηθεί η φυσιογνωμία της  πόλης σου ; Tο υλικό του ταλαντούχου φωτογράφου κ,Γέωργιου Τζάφου ή απλά ¨Αρχάγγελου¨αποτυπώνει τούτη την ομορφιά που αργοσβήνει  ...ωστόσο κανείς ακόμα και σ αυτή τη ρυτιδιασμένη άποψη που αφήνουν τα σημάδια του χρόνου πίσω της η αληθινή ομορφιά ανθίσταται και προβάλλει μέσα από τα χρώματα και τις παλιές θύμησες.

 

τα σπίτια το γνωρίζουμε πως είναι φτιαγμένα από φθαρτά υλικά κι όλα έχουν κάποια ημερομηνία λήξης,..εκείνο που μας πονά είναι οταν πριν το περας αυτής της λήξης γκρεμιστούν ... είτε από την αδιαφορία μας είτε αναγκαστικά όταν δε μπορούμε από οικονομικής απόψεως εμείς να τα προστατεύσουμε και να τα συντηρήσουμε....το χειρότερο απ όλα είναι κατα τη γνώμη μου η αδιαφορία...κι αυτό το συναντά κανείς συχνά στην επαρχία , στα χωριά και στις μικρές πόλεις..Πέτρινα σπίτια, στολίδια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής ρημάζουν μες στο χρόνο .Τα αφεντικά τους αστοί πια στις μεγαλουπόλεις ,δεν ενδιαφερονται για τη τύχη τους και τούτη η πέτρα που ψυχή δεν έχει αλλά ψυχή αναζητά και δε βρίσκει ακόμα κι αυτή ,η σκληρή και άσπλαχνη πεθαίνει από την έλλειψη συντροφιάς. Είναι λυπηρό να τ αντικρίζει κανεις...κι εδώ στο Γαλαξίδι υπάρχουν πολλά μοναχικά τετοια σπίτια με αυλές παραμελημένες γεμάτες αγριόχορτα.Μόνο τα δεντρα τους καρποφορούν ακολουθώντας το ρυθμό των εποχών μα κι αυτοί οι καρποί τους έτσι άδοξα καταλήγουν στο έδαφος σαπίζοντας ,χωρις να μπορει να τους γευτεί άνθρωπος... μικρά και μεγάλα αρχοντόσπιτα ,όλα στέκουν εκεί υπομένοντας τον αφανισμό τους ... ακολουθώντας την ίδια γραμμένη τους μοίρα ... 

και να που ο φωτογράφος αποτυπώνει τούτη τη φυγή ..στα τόσα χρόνια την αιτία του κακού...ο αποχωρισμός .. εξω από μια πόρτα στο Γαλαξίδι η μάνα αποχαιρετά τη κόρη  .. η πόρτα στέκει εκεί πίσω τους ακουμπιστήρι της λύπης  μα με τη προσμονή να ανοίξει ξανά στις χαρές ...

Ας ανοίξουμε τις πόρτες μας ξανά ..για να ρθουν τα παιδιά μας πίσω...