Η πεζογράφος Ευα Βλάμη Λεκατσά

Ευα Βλάμη Λεκατσά (1915 – 1974)


Η Εύα Βλάμη είναι μιά ρωμαλέα πεζογραφική δύναμη της νεώτερης γυναικείας λογοτεχνίας, γράφει ό Μιχ. Περάνθης.Γεννήθηκε στoν Πειραιά τo 1915 από γονείς γέννημα και θρέμα Γαλαξιδιώτες, κι αγάπησε το Γαλαξίδι όπως οι γονείς και οι παπούδες της.
Σπούδασε μουσική (πιάνο) κι εμφανίστηκε στα γράμματα γιά πρώτη φορά το 1947 με το βιβλίο «Γαλαξίδι», που από την πρώτη στιγμή την καθιέρωσε σαν δόκιμο συγγραφέα. Το περιεχόμενο, το ύφος, η γλώσσα κι ο λυρισμός του βιβλίου-χρονικού, ξάφνιασαν όλους τους λογοτεχνικούς κύκλους.
Στο «Γαλαξίδι» η Βλάμη ξαναζωντανεύει με ονειρικό τρόπο μιά – χαμένη ήδη – θαλασσινή πολιτεία, που τ’ όνομά της είναι γνωστό στα πέρατα του κόσμου. Μέσα στο χρονικό της «πολιτείας», που αρχίζει από τον πρώτο οικισμό της ως την σημερινή παρακμή της, μας δίνει μιάν αφήγηση ειδυλλιακή της ιστορίας του τόπου, με τις χαρές, τις λύπες, τους ενθουσιασμούς των απλών ανθρώπων, που είχαν γιά κλινάρι τους τη θάλασσα και γιά μαξιλάρι το κύμα της.
«Νανουριστά, ήρεμα, γράφει ο Μιχ. Περάνθης, με φωνή παλλόμενη από νοσταλγία και με θέρμη που σου μεταγγίζεται ολόκληρη, σε βάζει στον κόσμο ενός μύθου και σε μιάν ατμόσφαιρα υποβολής – μιάν ατμόσφαιρα καρτερίας, αντρειοσύνης και αρχοντιάς – από το τζάκι της καπετάννισσας ως τη θύελα του Εύξεινου Πόντου, από την ανάμνηση ως την πραγματικότητα, από την ευφροσύνη του ειδυλλίου ως την τραγικότητα του θανάτου».
Και στο δεύτερο βιβλίο της, «Ο Σκελετόβράχος», (Α’έκδοση 1950, Γ 1963), που είναι από τα καλύτερα της ναυτικής μας φιλολογίας, δυό πελώριες δυνάμεις έρχονται σε σύγκρουση: Τα πανιά και ο ατμός. «”Εκλεινε ο αιώνας του χεριού κι άνοιγεν ο αιώνας της μηχανής». Σε μιά ρωμαλέα σύλληψη, με άφθαστη περιγραφική δύναμη, μιλώντας με τη γλώσσα των Θαλασσινών προγόνων της, την ορολογία τους, ανακατεύοντας ρουμελιώτικους ιδιωματισμούς, μας δίνει όλη την αγωνία των ανθρώπων, που από άκριτο εγωϊσμό, άδολη παλικαριά και ξεχωριστή ευγένεια συναισθηματικών λόγων, πάλεψαν απέλπιδα γιά μιά ξεπερασμένη παράδοση, ενάντια στην πρόοδο, και πέσανε ηρωϊκά, μα άδοξα.
Στα δύο άλλα έργα της: «Ονειρα της Aγγέλικας» (1958), και στον «Αργαλειό του φεγγαριού» (1963), παρουσιάζεται διαφορετική. Κεντώντας με το στιβαρό δημοτικό λόγο πάνω σε αλληγορίες και συμβολισμούς, ξαναζωντανεύει παλιές παραδόσεις και θρύλους, που εξακολουθούν να μας συγκινούν με τη δραματικότητα της πλοκής τους.
Τιμήθηκε το 1950 για το έργο της με το βραβείο των «Δώδεκα».
Πέθανε το 1974, ένα χρόνο ύστερα από το θάνατο του συζύγου της, του σπουδαίου πνευματικού άνθρώπου και ιστοριοδίφη Παναγή Γ. Λεκατσά.
Πεζογραφήματα
Γαλαξίδι (1947)
Ο Σκελετόβραχος (1950)
Ονειρα της Αγγέλικας (1958)
Στον αργαλειό του Φεγγαριού (1963)
Νεράιδες του βυθού (1990) – Παιδικό
Βιβλιογραφία
Γιαλουράκης Μανώλης, «Βλάμη Εύα», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
Μερακλής Μ.Γ., Η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία (1945-1970), 1971

Πηγές πληροφοριών:
Θ.Ροδάνθης, Μαλλιάρης Παιδεία, Υδρία, Δομή και Πάπυρος Larousse Britannica


πηγη:  www.deyteros.com

Αξίζει να διαβάσετε :  Η  ΕΥΑ  ΒΛΑΜΗ  ΣΤΑ  ΣΚΕΡΑ  ΤΟΥ  ΓΑΛΑΞΕΙΔΙΟΥ